Kinezyterapia

Kinezyterapia stanowi jedną z metod wykorzystywaną w fizjoterapii. Ponieważ wykorzystuje ruch jako środek leczniczy, bardzo często określana jest mianem gimnastyki leczniczej lub ćwiczeń usprawniających. Kinezyterapia ogólna polega na ćwiczeniu tych części ciała, które nie są dotknięte żadnymi schorzeniami. Pacjent wykonuje więc ćwiczenia ogólnokondycyjne czy ćwiczenia w wodzie. Podczas realizacji ćwiczeń istotne znaczenie ma świadome rozluźnianie mięśni przez pacjenta, by zmniejszyć ich ogólne napięcie. Zajęcia odbywają się pod okiem specjalisty, który czuwa nad prawidłowością wykonywania poszczególnych ćwiczeń.

Z kolei istotą kinezyterapii miejscowej jest bezpośrednie oddziaływanie na chory narząd. Ćwiczenia dobierane są pod kątem funkcjonowania chorego oraz celu, jaki przez terapię chce się osiągnąć.

W przypadku kinezyterapii miejscowej można wymienić między innymi:

ćwiczenia bierne – polegają na ruchu określonej części ciała pacjenta; wykonywane przy pomocy fizjoterapeuty lub za pomocą specjalistycznych urządzeń;
ćwiczenia czynno-bierne – polegają na ruchu wykonywanym przez terapeutę oraz czynnym rozluźnianiu mięśni przez pacjenta;
ćwiczenia czynne w odciążeniu – polegają na samodzielnym wykonywaniu ruchów w stawach z obciążeniem trenowanej partii ciała;
ćwiczenia czynne wolne – polegają na wykonywaniu konkretnych ruchów przez pacjenta pod okiem terapeuty;
ćwiczenia czynne z oporem – polegają na wykonywaniu określonych ruchów, których celem jest m.in. przyrost siły, zmniejszenie zaników mięśniowych;
ćwiczenia izometryczne – polegają na czynnym napięciu mięśni niepowodującym zmiany długości tego mięśnia.

Głównym celem kinezyterapii jest:
przywrócenie bezbolesnych ruchów kończyn oraz kręgosłupa,
kontrolowany spadek masy ciała,
kształtowanie właściwych nawyków ruchowych,
zwiększenie wytrzymałości mięśni,
poprawa wydolności organizmu.

I właśnie takich rezultatów można się spodziewać. Regularnie i prawidłowo wykonywane ćwiczenia pozwalają wrócić do pełnej sprawności (lub przynajmniej zwiększyć sprawność) oraz złagodzić wszelkie dolegliwości bólowe związane z poruszaniem się.

Kinezyterapia jest świetną metodą wykorzystywaną w profilaktyce, rehabilitacji czy rekreacji.

Wskazania:
choroby i dysfunkcje narządu ruchu
bóle kręgosłupa
dyskopatia i zwyrodnienia kręgosłupa
wady postawy
choroby reumatoidalne
niektóre schorzenia układu oddechowego
terapia świetnie sprawdza się także u pacjentów po udarze mózgu, zabiegach operacyjnych jamy brzusznej, po zawale serca
z kinezyterapii mogą skorzystać również kobiety przed porodem
złamania tkanki kostnej
uszkodzenia tkanek miękkich aparatu ruchu: mięśni, ścięgien, więzadeł, torebek stawowych
osoby po zawale serca czy udarze mózgu

Przeciwwskazania:
ostre stany zapalne stawów
stany zapalne tkanek okołostawowych
stany zapalne żył
temperatura powyżej 38°C
złamania, stany pourazowe
stany po zwichnięciu
naruszona ciągłość skóry i tkanek miękkich
występowanie bólu podczas ćwiczenia
stany po zabiegach operacyjnych przed wyjęciem szwów (konsultacja z lekarzem)
ciśnienie rozkurczowe powyżej 100 a skurczowe powyżej 160 (mierzone w spoczynku)
ogólny ciężki stan pacjenta
stan po tomografii komputerowej z kontrastem
stan po nakłuciu dolędźwiowym (np. pobieranie płynu mózgowo-rdzeniowego)

GIMNASTYKA KOREKCYJNA DZIECI
to zajęcia, podczas których wykonywane są specjalne formy ćwiczeń dostosowanych do występujących wad postawy. Zajęcia mają na celu dokładną diagnostykę wady postawy, korekcję wad postawnych i profilaktykę. Taka aktywność ma na celu zarówno profilaktykę, jak i korekcję wad postawy. Prowadzi do zwiększenia siły mięśniowej oraz wydolności organizmu. Jej celem jest również kształtowanie u dziecka nawyku prawidłowej postawy.

Gimnastyka korekcyjna szczególnie jest wskazana dla dzieci z wadami kręgosłupa (plecy okrągłe, plecy płaskie, boczne skrzywienie kręgosłupa, plecy okrągło wklęsłe), wadami stóp (stopa płasko koślawa, płaskostopie) i wadami kolan (kolana koślawe, szpotawe).

PNF
(Proprioceptive Neuromuscular Facilitation) czyli torowanie nerwowo-mięśniowe.

Istotą metody PNF jest maksymalne pobudzenie receptorów znajdujących się w ciele oraz różnych sferach kory mózgowej, w celu ułatwienia (torowania) ruchu w obszarze uszkodzonym. Ruchy stosowane w tej metodzie są zgodne z naturalną pracą mięśni i stawów. Każdy ruch odbywa się w trzech płaszczyznach, co wymusza zaangażowanie do pracy maksymalnej ilości włókien mięśniowych. Wielokrotnie powtarzany ruch może spowodować utworzenie nowego wzorca ruchowego, czyli przywrócić przewodnictwo nerwowe w uszkodzonym obszarze.

Wskazania:
mózgowe porażenie dziecięce
porażenie nerwu twarzowego
dysfunkcje i zaburzenia połykania oraz żucia w logopedii – dysfagia
stymulacja oddychania
wady postawy ciała, skoliozy
choroby nerwowo–mięśniowe, np. SMA
usprawnianie po urazach, kontuzjach
zespoły bólowe
choroby o podłożu zwyrodnieniowym
rehabilitacja pacjentów po udarach mózgu

Przeciwwskazania:
ciężkie stany chorobowe wymagające hospitalizacji
ostre stany zapalne
gorączka

Plan terapii dostosowywany jest indywidualnie, w zależności od potrzeb i schorzeń pacjenta.